حالی پریشان دارم ، غصه ای بی پایان دارم ،

انگار گذشته های تلخ از خاطرم رفتنی نیست ،

آن صحنه تلخ عشق فراموش شدنی نیست.

کاش در دلم چیزی نماند از قصه تلخ عشق ،

گهگاهی که تنها هستم اشک میریزم و خودم را سرزنش میکنم

با خود میگویم روزی از یادم میرود خاطرات تلخ ،

اما آنچه که میگویم تنها برای آرامش این دل است،

از درون قلبم چه خبر؟ خبری نیست جز غوغای غمها.

حالی پریشان دارم ، غمی بی پایان دارم ،

انگار باید پا به پای خاطرات سوخته ، سوخت

اینها همه تقدیر و سرنوشت من است.

بیخیال دنیا ، حال من همیشه پریشان است.